anne kişiler cep telefonu, bilgisayar gibi artık sıradanlaşmış teknoloji ürünlerinden korkar. istisna anneler olmakla beraber büyük bir çogunluğu cep telefonlarını işaret parmaklarıyla kullanır mesela.* uzun ugraslar sonucu gözlükler takılır, "eyvah bir şey yaptım ben bu telefona" nidaları eşliğinde mesajlar okunur. bilgisayar hepten gizemli, canavar bir kutudur zaten. bilgisayarla yalnız başına bırakılan anne, "iki bahar havası alayım" deyip dışarı çıkan çocuğu "yetiş bilgisayarı bozdum" diye apar topar geri çağırır. bu çağırma telefonla olmaz bizzat kendisi gelir dışarıya. en dellendirici hadise de (bkz: word dosyası)muhabbetidir. anne gönderilecek e-postanın inatla word dosyası olması gerektiğini söyler. ama word dosyasının ne olduğunu bilmemektedir. her seferinde aynı diyalog yaşanır, bir zaman sonra zaten monologa dönüşür.
anne: word dosyası olacaktı.
sabırtaşıçocuk: tamam anne zaten wordde yazmıştım.
anne: word dosyası olacaktı bak.
sabırtaşıçocuk:evet annecim oyle yaptım zaten.
anne: word dosyası olarak gönderdik di mi?
çatlamıştaş:......**
