ilkokuldaki sıra arkadaşım. bir milyon değil de, yüz bin lira diye hesaplıyordu o zamanlar. ardından bana ortaklık teklif etti bu işle ilgili, sonra epey düşünüp kendimize yediremeyip onun yerine çantamızdaki kalemi, silgiyi, kalemtıraşı, uçları falan satmaya başlamıştık. okulda kullanacağımız eşyaların çoğu tükenince bunun karlı bir iş olmadığını farkettik. son uç kutusu boşaldığında, son kalem satıldığında beyaz adam paranın derste kullanılmadığını anladı.
