güzel başlayan ama konudan epey sapınca toparlanamayan bir dizidir. belki de izlediğim en güzel diziydi hatta.
şöyle de bir diyalog vardı iç seslerden oluşan:
Hasan :
Yanıldın be Hasan.
Büyük yanıldın oğlum.
Ahı tuttu belki öpüp kokladığın kadınların, kırdığın kalplerin, limanlarda unuttuğun aşkların, seni kalpsiz diye ananların ahı tuttu da , bir kalpsize kul oldun...
Zeyno :
Benim için kolay sanki..
Yüreğime basa, basa gidişini izlemek kolay sanki!
Niye çıktın karşıma ? Niye allak bullak ettin düzenimi ? Niye karşılık verdin aşkıma ? Niye sevdin beni ? Onlarca göz arasında niye beni seçtin ?
Hasan :
Ben senin gözlerinde başka bir dünyanın ışığını gördüm. Göz bebeklerinde kıvrılıp ölebilirdim..Şimdiye kadar hiç yaşamadığım bir şeydi bu...
Yeni bir dünya sözü veriyordu bakışların...
Haydi dilin, elin, haydi gözlerin yalan söyledi de...ya bakışların nasıl yalan söyledi ? Ya sesin ? Uzakları çağırıyordun...üstüme alındım, geldim. Bilseydim çağırdığının ben olmadığımı , hiç gelir miydim ? Evet abi, gelirdim...
