çoğu kişinin ailesinde olduğu gibi anne tarafının olduğundan daha uzak ve annenin genelde anlaşamadığı aile büyüğüdür.
bunlara rağmen bir kaç gün önce beyin kanaması geçirdiğini öğrendiğimde ellerim buz gibi, aklım anlattığı hikayelerde kalakaldım.
sanıyordum ki o her şeyi bilen akıllı kadın hep öyle kalacak.
sanıyordum ki kaybetmek artık benden uzak.
kazanmak için çaba sarfedilmeyen tek şey ailenin sevgisi. anlattığı bir hikaye geldi aklıma..
''bir adam varmış evi tozdanmış, bir de kadın onun evi tuzdan. yağmur yağınca tozdan adamın evi erimiş. en yakınında evi tuzdan olan kadın varmış,
gitmiş kapısını çalmış. demiş ki ''kadın , kadın! beni evine al çok ıslandım acı bana! '' kadın baştan evine almamış. adamın ikinci denemesinde ''hadi bari gel'' demiş.
adamın olduğu oda çok soğukmuş. bir üşümüş ki.. kadına demiş '' kadın kadın! odana al bari burası çok soğuk ısınmazsam öleceğim'' kadın baştan kabul etmemiş ama ikinci denemesinde adamın almış odaya.
adam en son '' kadın kadın!! yatağına alsana beni burda yapayalnız kaldım'' demiş. kadın baştan kovacak olmuş ama adamın ikinci denemesinde yine ''hadi bari gel'' demiş. kırk gün kırk gece düğünleri olmuş ve ne hikmetse babaannemlerin köyünde.
her duruma uygun bir komşusu, tanıdığı olan babaannemin anlattığı bu hikayeyi çok severdik.
sebebi hikayenin güzelliği değil, onun anlatışıydı.
ağzının içine bakardık o tepkileri yapacak diye her seferinde.
sandım ki o telefonla, kaybettik.
şimdiyse kaybetmemize çok az kaldığını biliyorum.
gecelerce başında bekleyerek onun nefes almasını umduğumu ve bir insanın kaç yaşında olursa olsun kaybedilmesinin ağır olduğunu biliyorum.
bir kişi birçok şey demek bazen.
onun hikayelerindeki gibi mutlu bir sonu olmasını dilemek dışında tek yapabildiğim elini tutmak..
geçecek diye yalan söylememek ve sevgimi belli etmek.
o su istediğinde ilk koşan olmak, herhangi biri olmadığını ve yalnız olmadığını hatırlatmak...
