ilk sene lineer cebir derslerinde bana illallah ettiren hocadır. o zamanlar samimi bir arkadaşım vardı, kardeşim diyebileceğim. onunla derslerde susmaz gülüşür dururduk. ismihan hoca buna müsade eder mi etmez tabi. hep laf sokardı. artık alışkanlık haline getirmişti dersi dinlesem bile hep takılırdı. o zamanlar niyetini anlamazdım. 2. sınıfa geçtiğimde çok iyi anladım. kimlere kardeşim demem gerektiğini de öğrendim. ben arkadaşlığımı kesince ismihan hoca beni, ben ismihan hocayı sever oldum. her gördüğünde tokalaşır konuşuruz. ama uzun zaman olmuştu bu sabah denk gelene kadar.
coc : hocam günaydın nasılsınız?
i.y : günaydın kızım iyiyim sen nasılsın denk gelmez olduk artık
coc : öyle oldu hocam
i.y : kabanın yeni mi çok yakışmış *
coc : yok hocam eskidi denk gelmeyince göremediniz tabi
i.y : olsun sen her şeyi yeni gibi çok iyi taşıyorsun. okul ne alemde bu sene 4. sınıfta olman lazım. artık doğru arkadaşların var uzama yoktur.*
coc : evet hocam bitiyor inşallah
i.y : o zaman direksiyonu sağlam tut yönünden sapma *
..... ..
böyle uzayan 5 dakikalık bir konuşma geçti aramızda. bir kez daha hafızasına hayran kaldım ve bir kez daha fark ettim ki ismihan hoca sakarya üniversitesi ve bizler için çok değerli. her öğrenciyi çok iyi gözlemleyen, her öğrenciye ayrı ayrı değer veren, mesleğinin kutsallığının farkında olan yegane insanlardan. allah sağlıklı uzun ömür versin, hep böyle dinç kalmasını nasip etsin.
