içiniz sancır. dokunuşları , konuşmaları, gülüşmeleriniz aklınıza gelir " keşke ..." dersiniz... yanında olup nazlanmayı özlersin, şımarmayı, şımartılmayı.... ne telefon giderir özlemi ne de başka bir şey. telefonda konuşurken " anne çok özledim" seni dediğin an sesindeki titremeyle beraber daha fazla konuşamayacağını anlarsın. "kızım neden ağlıyorsun, ağlama" demesiyle inadına daha çok ağlamak gelir içinden. kokusunu burnunda ,ellerini saçında sanırsın uzanırsın yoktur. çaresizliğe düşmüş gibisindir. ne ileriye ne geriye.... ne yapacağını bilememek , sııkıntılardan, sınavlardan, yemek yapmaktan , büyük gibi davranmaktan bıkmışsındır. annenin korumasını, kollamasını özlersin. lise zamanlarında sabahaları başına gelip yüz kere adını söylediğinde "off annee" dediğin zamanları düşünür kendine kızarsın. " keşke burda olsa da adımı bin kere söylese" dersin. anneyle ilgili ne konuşulsa burnun sızlar göğsün kasılır. anne demeyi özlersin. özlersin.... *
