Yine bir hafta sonuydu ve yine o lanet olası, dötünü eşekler zikesi deneme sınavı gelmişti.her sınav ayrı bir gerginlik, ayrı bir hüzündü.her sınav sonucu ise ayrı bir darbeydi, ayrı bir tekmeydi, ayrı bir tokattı,sayesinde haftanın en az 2 günü kafa göz yarıktı.tabi hepsinin bıraktığı iz başkaydı, bir de olay şiddet içermeseydi çok güzel olacaktı ama o götümüze yediğimiz tekmeler olmasa belki hala deneme sınavına giriyor olacaktım ve hala kopya çekiyor olacaktım.
Dershaneye herkesten önce gider, en rahat kopya çekilecek yeri ayarlar ve sınıfın en başarılısını yanıma oturması için ikna etmeye çalışırdım.onu sağıma alarak görüş açımı genişletirdim.kitapçıklar farklı olurdu, bu yüzden çözdüğü her soruyu arar bulur kendi kitapçığımda ki sırasına göre kodlardım, zor işti lan bazen "buna yorduğum kafayı derse yorsam" ortalığın mına korum diyordum ama nerde bizde o göt.
Yaptığım şeyin, uzun vadede bana zarar vereceğinin farkındaydım ama geçen hafta babamdan beklenilmeyen çeviklikte ve sertlikte bir aparkat yeyince.kendi kendime "acaba bu hafta hangi bölgeye çalışacak, hafta içi yaptığı antrenmanlardan anladığım kadarıyla mideye çalışacak gibi duruyor, ya kafa atarsa ne yaparım Allah'ım" diye konuşarak bu haftayı kurtarmam gerektiğinin farkına varıyordum, "bu hafta çektiğim son kopyaydı, yok yok valla gelecek hafta son" derken dersane bitti mına koyim ve ben tek başına sadece üçgende açıları çözebilen, tek başına sınava girdiğinde, 30 sınıf birden aşağı düşecek biriydim.(otuz sınıf yoktu tabi ki, biraz abartı oldu sanırım)
O seneyi büyük bir başarısızlıkla kapattım ama çok iyi bir ders olmuştu bana, deneme sınavında kopya çekmenin ne kadar aptalca bir şey olduğunu biraz geç anlamıştım.eninde sonunda bu boku kendi kendime yemem gerektiğini de anlamıştım.aslında bazen hiç çalışmadan sınıfta ilk üçe girmek hoşuma gitmiyor değildi.hem sınıfın en piçi hemde sınıfın zeka küpüydüm.kızlar, ortam, partiler hayran hayran bakışlar ahh ahh insan özlemiyor değil.artık sıradan bir öğrenci olmak koyuyor valla.
