Babamı kaybettik tam 4 ay oldu. Yıllarca sürdürdüğümüz savaşa yenildik . 3 senemizi iyileşiceği umuduyla geçirdik ve yenildik.Son günler çok zordu , çaresizlik nedir o günlerde daha iyi anladık ve hayatın aslında ne boş olduğunu. Bir hayat giderken ellerinizden ve yapılacak hiçbirşey yoksa ,bir odada ölmeyi bekleyen o insana ölüceğini bilerek umut aşılama çabası acıtıcıydı.Elini tutup babacıgım ben işe gidiyorum dediğimde morarmış ellerinden yola çıktığını anlamıyacak kadar kördüm , sonradan anlıyorsun en sevdiğine yakıştıramıyorsun ölümü .Bir saat sonra haberi aldığımda elleri geldi aklıma ve ona son bakışım birde söylenememiş kelimeler.içinden onlarca sen seviyorum kelimesi geçerken ürkütmemek için susmak .
Alışmaya çalışıyoruz şimdi.Ne kahvaltılar kahvaltı , ne sofralar sofra artık. Ailenin bir ferdini kaybettikten sonra hiç bir şekilde aile olmuyorsun artık . hep eksık kalıyorsun. Eksiğiz artık , hep dönücekmiş hissini içimizden atamadık , tarifi mümkün olmayan bir özlem yaşadığımız ve söylenememiş kelimelerin bogazda yarattıgı yumru. Alışmaya çalışmak en cok bu zamanlarda yaralıyıcı , seni özlüyoruz Baba , hem de çok özlüyoruz.
