elbette hakaret unsuru olarak ele alınmamalıdır bu kavram. yalnız hümanizmi "göt oğlanı" yapan bana göre "samimiyetsiz" olmasıdır. şöyle ki; eğer bir insan insana, evrensel çerçevede bakamıyorsa, acıma duygusu, sevme duygusu, tüm insanlığı kapsamıyorsa, kapsayamıyorsa, o insan hümanist olamaz (bence). bugün gerçek manada bir hümanist olabilmek için sanırsam gandhi falan olmak gerek. herkes gandhi olabilseydi zaten..
mesela bir adam ırak'a gönderilen amerikan askerlerinin durumuna şu şekilde üzülebilir:
-onlar da amerikan politikalarıın kurbanı. hükümetin "anti-islam" propagandaları genç nesilleri etkiliyor ve insanlar iyi bir dava uğruna ırak'a girdiklerini sanıyorlar. ben o askerin ölümüne de acırım.
bu mesela güzel bir hümanizm örneğidir.
ancak bunu diyen insan benzer bir vicdanı, acıyı afrika'da ölen insanlar için (ne kadar klişeleştirdiysek de bu tanımı, afrika günümüzün gerçeği) de duymuyorsa samimiyetsizdir, hümanist değildir.
ya da çin'de yapılan zulümlere acımayan ama nefret besleyen, aynı zulüme başka kıtalarda göz yumanlar da samimiyetsizdir.
bu örnekler çoğaltılabilir. bence insanları hümanizmden uzaklaştıran meseleler bunlar. ancak denildiği gibi yine de alet edilmemeli. sonuçta bu dünya nelson mandela'lar, gandhi'ler, schindler's list filmini izleyip insalığımdan utandım deyip intihar eden ingiliz subaylar gördü...
