puslu ve sessiz bir gece de ya da güneşli ve neşeli bir sahil kasabasında başlamış olabilir herşey, başlayış şekli ne kadar romantik olursa olsun sevemez insan bazen. samimi bulamaz karşısındakini bazense samimi bulmak istemez aslında. hep yalan söylüyormuşçasına sorgular kafasında, inanmaz, esprileri komik gelmez. fiziği güzel olabilir, gülüşü gözleri aranılan özellikler bunlar olabilir. sürekli aşk böcüklüğü yapabilir bu kişi ama olmaz işte. taş kalpli derler size. desinler dersiniz. soğuksun derler umursamazsinız. bazen kalbinizden bir şeyler akar ama durdurursunuz. durdurur insan. durdurmak, engellemek zorundadır.
ilk kez bugün hissettim ben de bıraktığın yegane şeyi sevgili. unutmuştum, umursamıyordum hatta mutluydum fakat ilk kez bugün farkına vardım yakalandığım hastalığın. sana benzeyen tüm erkeklerden kaçtığımı, iltifat eklemeli cümleler kuran her insan evladından tiksindiğimi farkettim. beceremediğimi anladım. ilk kez bir şey düştü kalbime hissettim, biraz durdu, gülümsedim. daha sonra buna karşı nasıl bir savunma mekanizması geliştirip kendimi nasıl eski moduma soktuğumu gördüğümde farkettim. durumun vehametini o an anladım. aşağılayarak kendimi rahatlattığım insanın iyi niyetine olan inançsızlığımın benden kaynaklı olduğunu anladım. hiç kimseyi beğenemedim. hep eksikleri vardı. megalomanlık değil hayır bu kaçıştı. hissetmiyordum, ilgilenmiyordum. aşk hissedilir dediklerinde unuttuğumu anladım. yaşadıklarımı unutayım derken sevmeyi unuttuğumu hissetmeyi unuttuğumu anladım. yapmalıyım dedim aşmalıyım bu sarpı. aşamadım. eski hayatıma eski alışkanlıklarıma geri döndüm. sırama oturdum testimi çözdüm. bir boşvermişlik içine girdim düşündüm. deli gibi sarhoş olmak istedim ağlamak için, içimdekileri dökmek için. ama yapmadım. geçici olacağının, bunun yeterli olmayacağının farkındaydım. 'sen bıraktın sevgili ama sanma ki özlediğim sensin. tek özlediğim beraberinde götürdüğün şuan ki eksiklerim.' işte bunları yazdım.
