kucağa alıp sevmek.* sanırım beş* yaşındayken çekilmiş bir fotoğrafım var koca koridoru koşup salona daldığım anda çekilmiş. ağzı açık sırıtıyor minik bir kaç diş gözüküyor, yüz bembeyaz kıvırcık saçlarda bir o kadar simsiyah, eller yanda baş hizasında yumruk yapılmış halde, gözler yere bakıyor. kendini beğenmiş miyim ben? diye sordum kendime evet. küçüklüğümden bahsetsem de o benim. kendimi övüyorum gibi hissettim. ayrıca insanın küçüklüğünü kucağına alıp sevmesi, garip. bunun şöyle bir nedeni var, sevgilim* küçüklüğümü çok sevmişti böyle bir bebeğimiz olsun derdi. ona bir lakap bile taktı. bazen bizimle olurdu, neşelendirirdi. artık küçüklüğüm olduğu unutulmuştu olsa olsa oğlumuz olurdu.
peşin not: şizofren değildi. bende iyiyim çok şükür.* şaka bir yana bu özel bir şeydir, hem normal hem özel. bunu öyle sanıyorum ki sadece birbirinden uzakta olan çiftler tam anlamıyla kavrayabilirler.
