askerdeyken yemin töreni öncesi aileler yerini almış biz de tam karşılarında dizilmiştik. törenden önce yarbay yanımıza gelip "rahat-hazırol-istikamet aileler marş marş" diye bağırdı. herkes koşarak uzaklaştığında orada bir tek ben kalmıştım. üstelik konuşmayı ben yapacaktım, adım hatıra kütüğüne çakılacaktı. annem malesef parasızlıktan gelememişti. binlerce kişinin içinde kendimi öyle yalnız hissettim ve bu bana öyle bir koydu ki anlatamam.
