300 filmine gittikten sonra sürekli oradaki sahnelerin gözünde canlanması yüzünden normal hayat akışı değişen insandır.
herşey filmin fragmanını izlememle başladı. 256'lık aşırı hızlı adsl hattım ile youtube'dan binbir güçlükle fragmanı izledikten sonra oldu ne olduysa... filme gittim ve olaylar gelişti.
filmin başlamasına dakikalar kala hala fragmandaki savaş sahneleri akılmdaydı, fragman böyleyse film kim bilir nasıldı? mısır patlaklarının hışırtıları ağır ağır azaldıktan sonra herkes filme konsantre oldu. iki saat kadar süren görsel şölen beni film sonunda şoka sokmuştu.
film bittiğinde 48 numaralı belediye otobüsü ile eve dönecektim. durakta kuyruğa girdim ve beklemeye başladım. başımı arkaya çevirdim ve arkamdaki 100 kişilik kalabalığı gördüm. amacımı bellli edercesine hemen arkamdaki adamı süzmeye başladım ve arkamdan gelen "hadi kardeşim otobüs geldi bekleme yapma" sözüyle iteklendim.
otobüse bindim ve hemen ilk sıraya oturdum. iyice dolduktan sonra ilerledik ve otobüs ilk durakta durdu. ön kapıdan turist olduğu her halinden belli olan çantalı bir sarışın adam bindi. her zaman otomatik kapı çarpma tehlikesi olan basamakları çıktı ve şoförün yüzüne bakmaya başladı. akbil'i veya bileti olmadığını el kol hareketleriyle anlatmaya çalıştı ve şoför anladı. "biletsiz binilmez aslanım" dedi ve sağ eliyle defol der gibisinden bir işaret yaptı. turist donakaldı. "but... but... this is madness" dedi. o an şakağımda atan damarı hissettim.
this is sparta diye kükredim ve turisti henüz kapanmamış olan kapıdan bir tekmeyle ittim. delikanlı yuvarlandı hareket halinde olan otobüsten ve peşine ani frenle ben de otobüsten itildim. filmden çıkalı çok vakit olmadığını düşündüm,etkisi de geçer, dedim ama yemedi...
yolda illegal yoldan indirildikten sonra eve dönmem epey uzun sürdü. eve gelir gelmez mutfakta yeni yıkanmış bulaşıkları gördüm. bulaşık sepetine tabak ve tencereler öyle bir ters kapatılmıştı ki aklıma hemen malum sahne geldi... pers ordusu önünde üstüste kapanan spartalılar ve leonidas... annem mutfağa girer girmez önünde diz çöktüm. neredeydin bu saate kadar dergibi bakıyordu.yemedi, pers tarafına geçtim başladım kalkanlı askerlere yani sepetteki tabaklara omuzla yüklenmeye. annem yapıştı koluma ama çok direniyordum. tabakların yere düşmesiyle irkildim ve uyandım... ayakta hayaller dünyasındaymışım.
tabaklara yazık olmuştu... ben akıllanmayacağım sanırım.
