quentin klasiklerinden bir tanesi.. detaylara yeterince önem verilmemiş ki filmde 4-5 tane net mantık hatası var. yine de çok iyi bir film. bu yüzden klasik bir film olamaz. bu filmi en önemli yapan şey herkesin bildiği gibi müzikleri.. sinemalarda gösterime girdiği zamanlar en çok bu konu hakkında konuşuldu ve en popüler soundtracklerden biri halinde geldi. insanın ağzında müthiş bir tat bıraktı bu müzikler.. sahneleri çok özenli ve efektifti. kullanılan kıyafetler, sahnelerdeki renk uyumu, arada sırada insanı kilitleyecek ufak gösterimler çok iyiydi. öyküsündeki yalınlığa bakarak quentin tarantino sinematografisinde daha erken görülmek istenen bir filmmiş gibi tepki bulması ya da ardı arkası gelmeyen pulp fiction kıyaslamalarına maruz kalması yanlış ve yersiz olduğu kadar tarantino'nun yazar ve yönetmenlikte geldiği ve bizi getirdiği noktayı gözümüzden kaçırma olasılığına yol açmaktadır. izleyiciye filmini zincirleme akıp giden öykü biçeminde değil de ancak bitiminde bütünün tadına varılacak bir konsept olarak sunan q, zaman dizimiyle oynayarak, izleyiciyi sonunu bildigi maceraya sürüklerken, bu kez zamphirin pan flutu destekli müziği ve estetik harikası dövüş kurgularıyla iştahını açık tutmayı da beceriyor. işte bu yüzden ölüm listesinde isminin üstü çizilmiş bir karakterin mücadelesi bile ilgi ve merak dozunu düşürmeden heyecanla izlenebiliyo
