Kafka'nın sembolizmin ve soyut düşüncenin dibine vurduğu romanıdır. Başta sıkıcı bir kitap gibi gelir, marjinal olmaya çalışıp sıçan felsefi kitaplar gibi. Ama Franz kafka bu boru mu? Toplumsal dışlanmayı, ailenin düşündüren bencilliğini, zor anlardaki insan psikolojisini anlattığı bu kitapta en etkilendiğim şey, olayı yaşamış kadar ayrıntılı, dikkatli ve içtenlikle anlatmasıdır. Ulan bi insan örümcek olmayı bu kadar mı gerçek anlatır?! Odanın boyutunu bile ona göre hesaplamış. Vay anasını dedim, 3.kez okudum ve ellerinden öptüm Franz.
(bkz: Gregor Samsa'ya yalnız değilsin diye sarılıp ağlayası gelmek)
