"ve şimdi, benim sevdiğim, ne yapacağız? nasıl ayrılacak ve nasıl buluşacağız? aşkı, akşamüstü gelen ve sabah giden bir ziyaretçi olarak mı farz edeceğiz? yoksa bu sevgiyi, uykularımızda gelmiş ve uyandığımızda terk edip gitmiş bir düş olarak mı farz edeceğiz?
Bu haftayı, ayıklıkla değiştirilecek bir zehirleme saati olarak mı farz edeceğiz? başını kaldır, sana bir bakayım, benim sevdiğim; dudaklarını arala ve bırak sesini işiteyim. konuş benimle! bu şiddetli fırtına aşkımızın gemisini batırdıktan sonra beni hatırlayacak mısın? kanatlarımın, gecenin sessizliği içindeki fısıltısını işitecek misin? senin üstünde kanatlarını çırpan ruhumu işitecek misin? benim iç geçirmelerimi dinleyecek misin? günbatımının gölgeleriyle yaklaşıp şafağın gölgeleriyle birlikte gözden kaybolan gölgemi görebilecek misin? söyle bana, benim sevdiğim benim gözlerime sihirli ışınlar, kulaklarıma tatlı bir melodi ve ruhuma kanat olduktan sonra, ne olacaksın? Ne haline geleceksin?" (s.42)
- içsel stresi dışa yansıtan bir görünüş, trajedi ve acıyı ne kadar çok özümsemişse, yüze de o kadar fazla güzellik katar ama sessiz iken saklı gizemleri açığa vurmayan bir yüz, hatlarının simetrikliğine rağmen güzel değildir. Şarabın rengi, içindeki transparan kristallerin arasında görülemezse kadeh dudaklarımızı baştan çıkaramaz. - (s.39)
