öldürdüğü insanlar dolayısıyla kötü olduğunu düşünmek. saçma. öldürdüklerinin yanında yaşattıklarını da görsek belki bu denli sinirli olmayacağız ona. her şeyden öte tanrı, kötü ve iyi olmanın dışında, ortamların en taşak geçen elemanı kadar taşak geçiyor bizimle. şakacı kendisi. ne kadar öğretileri bir cenaze resmiyeti niteliğinde olsa da, varsa eğer bir bıyığı, onun altından gülümsüyor bize. yok yok gülümsemiyor. gülümsemek çok masum olur. kıkırdıyor? hayır hayır bu da değil. kahkalarıyla taşak geçiyor bizimle. öğretilerine nasıl da emme basma tulumba gibi bağlandığımız için dalga geçiyor bizimle.
öldürdüklerini tartışırken onu kötü yapmamızı, yaşattıklarını tartışırken onu iyi yapmamızı kahkahalarla izliyor eminim buna. belki bu şakacı kimliğini biraz da biz insanlara yükleseydi bu kadar takılmayacaktık ona. doğru ya. şakacılar hep gülerler. içine girdiğimiz foseptik çukurunun ta dibindeyken hala gülümsediğimize inandıracaktı diğer insanları da.
ne saçmalıyorum ben? hiç bir fikrim yok. sadece tanrı umurumda değil. ben de onun umurunda değilim. hepimizin siktir olup gitmesi gerekirken hala onu tartışıyor oluşumuza o da ben de gülüyoruz. güldüm.
