bir insanevladı varmış canı yakılan. bu evlat yanan canını gözyaşlarıyla söndürmeye çalışırmış geceleri. o evlat için babanın ölmesi, uzak bir iklimde olmasından daha yeg bir şeymiş. babanın ölmesi acıdır elbet ama yaşayan bir babanın olması gereken yerde olmaması daha da acıdır. babanın ölmesi acıdır elbet ama binlerce yanıtsız soru, eksik anı, kimselere tam anlamıyla güvenemeden geçen bir ömür daha da acıdır. bunları soyleyen evlat ne care ki o baba öldügünde ilk aranan numaranın, ilk çalınan kapının kendisininki olacagını bilmektedir. dünyaya gelmesine sebep olan insanı, dünyadan ugurlarken hiç aglamadıgı kadar aglayacagını da tahmin etmektedir...
