az önce (bkz: yadigar ejder)'in 92 yılında soğuktan donarak öldüğünü öğrendim. aklım almıyor bu acımasızlığı, bu hırsı bu anlamsız kargaşayı. soğuktan, açlıktan ölen binlerce insanın olmasını, yakında ete kemiğe bürünecek hale gelen bu bencilliği ve vurdumduymazlığı. binlerce boş ev dururken sokakta kalmayı aklım da midem de kabullenemiyor. ne için yaşıyoruz? evimiz varken daha büyük bir ev almak için mi? ya da yeni model bir otomobil, otobüse binecek parası olmadığı için yürüyen yüzlerce insana hakaret gibi. neden yetinemiyoruz, aldıkça daha mutsuz olduğumuzun farkında değiliz. eskiden insanlar kar yağarken telaşlanırlarmış, yakacak odunu olmayanları, üşüyecek olanları düşünürlermiş. hani ağzımızdan düşmüyor ya:' eskiler ne güzel ya.' lafları hah acaba içimizi kurutan teknoloji mi yoksa dünden mi hazırdık başkalarını unutmaya. yoksa çok mu nariniz, onları görünce çok mu üzülüyoruz ondan mı gitmiyoruz hiç çocuk esirgeme kurumlarına, huzur evlerine? kime sorsan aynı yavan cümle:' ben onları görünce dayanamıyorum.' haklısın tabi üzme kendini gözünü kapatman en iyisi. hiç mi düşünmüyoruz bunların hiç bir anlamı olmadığını, kıyafetlerin, evlerin, arabaların. ne ara dönüştük zombiye. ne ara aynılaştık bu kadar? sınavlar falan derken iyice uyutulduk. halbuki kafanı sokacağın bir yer, karnını doyuracak bir yemek insanın temel ihtiyaçlarını yeterince karşılardı ama başkalarının topraklarını çalarak genişlettiğimiz evler, her öğün artırdığımız yemekler midemizde ki boşluğu doldurmaya yetmeyecek. hırs ne kadar da aksi naalet bir şey, insanı ne kadar da zavallı gösteriyor ne kadar da ölüyoruz her geçen dakika ve hiç bir şeye değmiyoruz.
