sene 1982 filandı sanırım o zamanlar küçük bir çocuğum, nasıl bir gereksizlikse artık annem beni ve arkadaşımı almış bu filme götürmüştü. küçücük çocuksun, o zamanlar sinemaya gitmek olay, nasıl sevinçle gidiyoruz sinemaya iki küçücük çocuk. filmin başladığını anımsıyorum şimdilerde ve bir park sahnesi. sanırım baba çocuğu parka götürüyordu ve anne de parka geliyordu, ve sonrasında artık kaç dakikaysa o film o kadar dakika hıçkıra hıçkıra ağladığımı anımsıyorum bir de filmle ilgili. o çocuk kafasıyla artık olayı neresinden aldımsa, o zamanlar bizleri hiç aramamış, sormamış, kadının biriyle çekip gitmiş babamı özlüyor ve de "ne güzel başka çocuklar babalarından ayrı değil" diye düşünüp hıçkırıklara boğuluyordum. annem de artık nasıl bir ruh hali içindeyse "şş sus ayıp ağlama film bitince çıkarız" filan diyor. yanımdaki arkadaşım durumu anlamıyor neden ağladığımı filan. zira o zamanlar benim için anne-baba ayrı bir ailenin çocuğu olmak utanç verici ve kimseye söyleyemiyorum. zaten 7 yaşındayım kiminle ne paylaşıcam ki.
anne-baba ayrı bir çocuğa izletilmesi gereken en son filmdir zannımca. aradan geçmiş 30 sene, filmin başlığını görünce yine içimi sıkıntılar aldı derin derin nefes almaya çalışıyorum şu an yazarken bile. artık nasıl etkilemişse. üstte hatırladığım şeylerden başka bir şey anımsamazken filmle alakalı olarak, hala en sevdiğim filmler arasında ilk beşe rahat rahat girer. sonrasında bir daha ne izledim, ne olduğum yerde izlenmesine izin verdim, sanırım iyi bir filmdi diyeceğim ama zaten 3-5 oscar kazanmış filme kötü demek de olmaz.
diyeceğim şudur ki; eğer eşinizden ayrı bir ebeveynseniz asla çocuğunuza izlettirmeyin, çocuğunuzun ruh sağlığı ile oynamayın.
