bir iş yerinden istifa etmenizin ardından "allahım ne kadar da çok iş var dur bunları halletmem lazım" diyerek o nefret ettiğiniz işe, iş yerine ve ortamına karşı acayip büyük bir hevesle yaklaşıp her şeyi harika yapma isteğidir.
tam şöyle vuku bulur:
marka değeri olmayan, aman aman maaş da teklif etmemiş bir kobide çalışmaya başlarsınız.ortamda üç beş iyi arkadaşınız vardır ofis ortamı da hiç kasmaz. uzun süre "aman hayat güzel ne var ne takacağım kariyeri para kazanıyorum işe heyo" diyerek mutlu mutlu gezinirsiniz. sonra arkadaşlarınız yükselirler, güzel ve kurumsal yerlerde çalışırlar, beyinsiz beyinsiz tipler ayda 4-5 bin lira para kazanır, siz yine "önemli olan mutluluk" düsturu ile hareket eder ve kuzu kuzu işe gider gelirsiniz. sonra patronun her söylediği batmaya başlar. maaşlar geç ödenir. ortamda saygısız az s.kilmiş kadınalr türer size ararlar yönetim sizi savunmaz falan böyle bir negatiflikler silsilesi, sonra siz de koyarsınız istifayı önelerine; arkanıza bence daş gibi bir yeni iş yeri alıp...
sonra heeer şey düzelir. ne olsa kasmaz sizi. ne de olsa gideceksinizdir, maaşlar mı ödenmedi; amaan babanızdan alırsınız. biri bir şey mi dedi, kötür kütür kavga edersiniz, kim tutar sizi... mallar mı gelmedi; arar yalvarırsınız oraya buraya ne de olsa üç beş gün sonra gideceksiniz derken, bir de bakmışsınız 4 elle sarılmışsınız işe sevmeye başlamışsınız. herkes "neden gidiyorsun ya" diye söylenir. arkadaşlarınızdan, çalıştığınız tedarikçilerden ayrıldığınıza üzülürsünüz. "ben gidince işler nolacak lan, batar bunlar" diye bir çalışma azmidir bir her şeyi halletme azmidir haftanın yarısında tüm haftanın işleri bitmeye başlar öyle bir hızlı ve konsantrasyonu yüksek çalışırsınız ki herkesi de bir telaş sarar "lan çok iyimiş bu kız gitmeseydi yav" diye.
işte tüm bu sahte iyileşmenin adı: vicdan azabıdır. her ne sebeple olsun bırakılana karşı duyulan vicdan azabı. insan ardında asla kırık dökük bırakmaz istemez. bırakıyorsa hep iyi kalsın ister ya. işte öyle. ama bir şey diyeyim, koyun götüne rahvan gitsin.
