haklı sebeplerle bitirilmişse eğer, sancısı biraz daha az olur. başta özgürlük duygusu hakim olur sanki her şey yoluna girmiş gibi, daha sonralarda acı gerçeklerle yüzleşir insanlar. aslında biten kendi hayatlarından bir dönemdir, boşa harcanmış onlarca hayal ve emektir. sabrın sonuna geldiğini fark edersin ve bu sabırsızlık, zamanla hırçınlığa dönüşür. önüne gelen her şeyi yakıp yıkmak ve sövmek istersin. çalışırken oturduğun koltuğu camdan fırlatıp, masanın üstündeki her şeyi yakarak korkunç bi kahkaha patlatasın gelir. derin bir nefes alıp sakinleşirsin, içine atarsın. içine attıklarınla barışmaya çalıştıkça içmek istersin, upuzun bol dost dolu bir rakı masasında ağlamak istersin kendi kendine ve sonra tekrar hayata dönmek sevdiklerinle ya da sadece bir masa iki sandalye... bu sadece bir hayal olarak kalır.
tüm bunların yanında sonsuz bir çalışma hırsıyla rahatlamaya çalışırsın, aklına gelenlerden kurtulmanın en güzel yolu budur. düşünmemek. düşünce yok, acı yok!
anlatmadan anlaşılmayı beklerken yanlışlar yaparsın, zamansız zamanda bağlanır, daha da kırılır, korkaklaşır, hassaslaşırsın ve biraz daha derine çekilirsin kabuğunda, en aciz zamanların en samimi zamanların olduğu için. sonra kendini saklayabilmek adına yeni yeni huylar edinir, yeni yeteneklerini keşfedersin. kara kalem resim yapasın gelebilir mesela. işte tamda böyle zamanlarda içindeki seni keşfetme dönemi gelmiştir. yaptıklarında başarılı olursun ve başarılı oldukça kırılan güven duygun yenilenir. mutlu olduğunu fark edersin.
taa ki gerçekten kendi ayaklarının üstünde yalnız durmaya başladığını fark edinceye kadar bu böyle sürüp gider. gücünün zirvesine geldiğini gördüğünde yeni biri gelir çünkü hiç kimse zayıf insanlarla uğraşmak istemez. sanki kendileri çok mükemmelmiş gibi mükemmelliği ararlar. aslında aradıkları, kendi hayatları için gücünü emmek istedikleri bir damızlıktır. hayat işte tamda böyle sürüp gider. iki ileri bir geri...
