çocukluk arkadaşımın annesi öldü. annem gibiydi benim. çocukluğumda, genç kızlığımdaydı.
arkadaşımla * bir senedir konuşmuyorduk. onu da görmüyordum. bir kaç telefon konuşması o kadar.
dün akşam da bir telefon geldi. öyle bir çıktım ki evden. gözüm hiçbir şey görmedi.
araba çarptı dediler. meğer öyle değilmiş. adamın biri silah zoruyla evine girip başına sıktığı iki kurşunla öldürmüş onu.
meğer epeydir rahatsız ediyormuş adam onu. savcılığa 3 tane dilekçe vermiş.
ama sonuçsuz.
o adam da
benim çocukluğumu, bizim çocukluğumuzu iki tane kurşunla...
gece anlamsız geçti.
ertesi gün gasilhaneye götürdük arkadaşımla kardeşini. görememişler çünkü.
sadece onlar girdi önce. öyle kötü oldu ki beni çağırdı. girdim yanına.
ilk cenazem. yaşadığım ilk ölüm.
o dağ gibi kadın küçücük kalmış sanki.
"anne özür dilerim." diye bağıran çığlıklar. "anne, anne, anne!"
ölüler sararır derlerdi, onunsa gözleri mosmor.
zar zor çıkardık kızları.
sonrası mezarlık.
bir sürü gözyaşı.
deli gibi yağan kar.
annelerinin üstüne atılan toprağa her kürekte isyan eden bir gecede büyümek zorunda kalmış küçücük çocuklar.
