günümüz insanlarının sahip olduğu durumdur. herkesin alıştığı bir durum haline geldi bu ki can sıkıcı olduğu azımızın sorunudur. otobüste, minibüste, yolda yürürken, sağda, solda... açıkçası her yerde. elinde telefon pürüzsüz beyinler. bir bardak su ver, on bin sms ver yaşar bunlar. bir olay oluyor. akabinde; "ay bunu hemen tweet atmalıyım", "facebook ta paylaşmalıyım", "şuna mesaj atmalıyım" gibi söylemlerde bulunuyor kendi içinde. bunun karmaşasını yaşıyor. yazsam ne olur, nasıl tepki alırım...beni daha değerli gösterecek şey nedir, nasıl daha cool görünürüm, takipçim artar, popülerliğim artar...mesaj atarsın ne zaman atarsın tl yoktur hattında, müsait değilsindir. tl yi mesaja yatırıp tl yok deme bana. arasana a be dürzü. ara bi ses duy. iyiyim dediğinde iyi olduğunu sesinden anla. inan 24 saat mesajla konuştuğun şeyi toplasan 15 dk da anlatırsın. kendine vaktin kalır. geliştirirsin. beynine birkaç kıvrım eklersin. ulan aç bir kitap oku.
-okuyorum.
+ne okuyorsun?
-işte geçen bir kitap çıkmış aşk meşk falan.
+neden o?
-herkes okuyor merak ettim.
+anladım.
o bilgi birikimini arttırmak için okuyan, gezen, gören insanlar azalmakta müthiş bir ivme kazandılar. bir bakayım ben de şu ortama diyorlar sonra elini verip kolunu kaptırma durumu. otur film izle. izlediğin filmin sonunda bir şeyler olsun sana. bir şeyler değişsin. bir şeyler katsın. okuduğun kitap gibi olmasın bu da. millet konuşunca ben bir şey diyemiyorum diye izleme o filmi. buna ihtiyacın yok. bırak konuşsunlar, hayret et anlattıklarında. sinema da telefon ışıkları eksilmiyor arkadaş. derste çıt çıt çıt. ne bu amına koyayım ya.
sonra neden böyleyiz. neden? neden açık. bu sadece bir örnek. canım sıkılıyor sizi gördükçe. özür dilerim ama bi boka yaramıyorsunuz.
