bu hikayeyle ilgili düşündüklerimi yazmadan önce experimental'i, başlık seçiminden dolayı tebrik ediyorum. hikayenin son cümlesini okuduktan sonra dönüp bir daha başlığa bakınca, usta bir mizah çıkıyor insanın karşısına. tokluğu unutan yaban'ın başrolündeki erkek karakter, yeşilçamın yaban filmindeki kadınların en sevdiği erkek profili olan başrol oyuncusunun türevlerinden biri aslında.
bu hikayedekine benzer bir olay interrail ile avruapa'ya okumaya giden, bir arkadaşımın başına da gelmişti. o yüzden ayrıca tebessüm ettim. yeri gelmişken buna benzer medeniyet çatışmalarında, türklerin zekalarıyla daima bir adım önde ve baskın olduklarını belirtmeliyim. ayrıca experimentalyalnız sallanmayı öğrenmek'teki gibi bu hikayede de zaman tüneli yöntemini başarıyla kullanmış.
*
experimental'in hikayeleri gurbet ve özlem kokuyor. insanın içini yakan bir duyguyu bağırıyor: anne sevgisi. hepimiz annemizi çok severiz. ama experimental gibi bu sevgiyi hikayelerde, bu kadar güzel şekilde ele almak kolay değil. yalnız sallanmayı öğrenmek'te "terleme" diyen anneyle, tokluğu unutturan yaban'daki şekerli yoğurt yapan anne o kadar yalın bir şekilde aktarılmış ki... eve gidence o meleğe sarıltacak kadar samimi.
yine de bu yaştan sonra yoğurda, şeker katmamasını experimental'e nacizane tavsiye ederim. malum kalp, damar... bir de he-man izleyemeyince ağlayan, yemek yemeyen, konuşmayan çocukluk geçirmiş biri olarak, buradan kendisine ayrıca selam çakıyorum. ve klavyenin başında içimden avazım çıktığı kadar bağırıyorum:
küçük bir imla hatası: birinci üç yıldızdan sonraki, ikinci paragrafta kattıklar'a ı eklenmeli. bir de tokluğunu unutan yaban, yalnız sallanmayı öğrenmekle karşılaştırıldığı zaman çok çok başarılı bir hikaye. demek istediğim experimental, yazarken kendi içinde belli bir istikrarı yakalamalı. bu yüzden daktilo ile ilgili hikayesinde beklentimin yüksek olduğunu belirtmek isterim.
bir de avrupalılar yoğurdu yunanlılarla özdeşleştirmelerini, şuna dayandırıyor olabilirler: #11025989
