bugün aşk acısını iliklerime kadar hissettim. hani bazıları yok der ya o iş hiç öyle değilmiş. aşk diye bir şey varmış. diğer adı da soğuk ölümmüş. Allah bize neden böylesine kötü bir duygu vermiş muamma.
galiba dün 1.53 civarlarında terk edildim. tüm suç bende olmasa bu kadar üzülmezdim belki ama pişmanlık insanın iliklerine işleyen bir şey.
demediğimi bırakmadım çünkü ne? o benim o beni asla terk edemez. hep ben terk ederim. hep ben geri dönerim. sonra bilmeden damarına bastım. o dediğim anda uzun süre belki de hiç yüzüme bakmayacağını bilmem lazımdı.
sonra uyuyamadım. hiç uyuyamadım. uzun süredir böyle olmazdı oysa ne çok uykum vardı. her gece onun için şükreden onun için ve bizim için dua eden ben daha önce hiç böyle tutkulu dua etmemiştim.
ara sıra daldım berbat rüyalardan ter içinde uyandım. göz yaşlarım hiç gitmedi. o sahip olduğum en değerli şeydi. o sevgiliden öte en iyi dostumdu.
nedense bir aptallık edip okula gittim. hayatımda doğru düzgün hiç toplu alanlarda ağlamayan ben serviste göz yaşlarıma hakim olamıyordum. sessiz sessiz ağlıyordum ve durdurma imkanım yoktu.
okula vardığımda da devam etti. insanlar ''sana ne oldu?'' ''hasta mısın'' ''gözlerin neden böyle'' diye sorup durdu ve ben cevap vermekten bile çekindim çünkü ağzımı açsam haykırarak ağlardım.
'uykusuz kaldım' dedim sadece. en yakın arkadaşlarım bile inandı lan. yalnızlık böyle bir şey. oysaki her yerimden belliydi büyük bir sorun olduğu. üstüme gelmelerini de istemezdim aslında ama işte umursanmak istiyor insan.
sadece bir kız sordu. 'uykusuz değilsin ondan mı ayrıldın' diye cevap veremedim ki. bilmiyorum neden uzaklaştım oradan. oysa zaten o kızla dertleşmek onla içmek istiyordum ben ama hep bir şeyler ondan uzak tutmuştur beni.
bir iki saat sonra orada kalamayacağımı anladım. okuldan çıktığım an ağlamaya başladım. converselerle karda yürüdüğümün ayakkabımın su içinde olduğunun kabanımın düğmelerinin açık olduğunun farkındaydım. ama hissetmiyordum. soğuğu gerçekten hissetmiyordum.
yarım saat öyle yürümüşüm o arada bir kaç dost saydığım insana mesaj attım. dertleşmek iyi gelir diye sonradan bunun aptallık olduğunu anladım mesaj gelir ondan sanıp mutlu olursun ama değildir ya o anki hayal kırıklığı. o duygu değişimi. berbatın üstü bir histir.
sonra bir otobüs buldum. insanlar bana hiç öyle bakmamışlardı. kan çanağı gözlerime mi ıslak saçlarıma mı yoksa hüzüne mi bakıyorlardı bilmiyorum. ilk defa yaşlı biri bana yerini verdi galiba. insanlar çok meraklı varlıklar.
sonra eve gelip yüksek sesle ağlamaya başladım. bütün gün iyi hissettiren tek şey buydu.
şimdiyse koskoca bir yalnızlıkta ne yapacağımı bilmiyorum. onsuz olmayacağını biliyorum ama onla nasıl olacağı hakkında hiçbir fikrim yok. bu yazıyı bile gelip bu üyelikten yazdım görmesin diye.
