bunun bir de farklı bir versiyonu vardır ki ancak yaşanır, mahzuni şerif yaşamıştır, konuşmak hikaye;
''istanbul'a sırtımda bi saz elimde çorapla dondan başka bir şey olmayan naylon bir çantayla geldim. garibanlığın adı batsın, unkapanı'nda bana tarif ettikleri plakçıya gittiğimde 2 gündür içtiğim birkaç bardak sudan başka yiyecek içecek bir şey bulamamıştım, tren paramdan başka para koyamadım cebime. içeri girince üç-dört adam yüzüme baktı, 'şöyle geç bir çal hele' dediler. içlerinden biri 'hele bi nefes alsın adam, gardaş karnın aç mı yemek yedin mi?' diye sorduğunda ağladığım kadar yüzüme yaş döküldüğünü bilmem.''
