Bilmiyorum kimi ne kadar ilgilendirir ama bugün çok hüzünlü ve mutsuz geçiyor benim için.Kol ve bacak nakli olan şevket çavdar’ın ölümü beni mahvetti kahroldum resmen.Hiç tanımama ragmen içimden birşeyler koptu sanki.Bu çocugun ölümü hayatın ne kadar acımasız olduğunu birkez daha gözler önüne seriyor.Hayat ne kadar enteresan ve tuhaf.Kimileri için bayram kimileri için zindan.Normal sapasağlam bir insanken elektrik akımına kapılarak kolları ve bacaklarını kaybedişi çaresizce yıllarca kaderine boyun eğişii..Ve en sonunda hayatı üzerine bir umut için kumar oynayarak acımasızca kaybetmesi.
Bu insana bakınca ne kadar çok şeye şükretmemiz gerektiğini görüyoruz.insanlar dudaklarını gözlerini begenmeyip estetik peşinde koşarken o çocuk sadece yürümek ve ellerini hissetmek istiyordu.Haberlere bakıyoruz bir tarafta angelına jolıe’nin futursuzca bacaka sergilemesi,bir tarafta sadece bir bacaga sahip olmak için gelen ölüm.Hayat bu kadar dengesiz ve acımasız olmamalı.Hiçbir zaman adalet olmadığını bile bile yaşamak çok acı.içimize burkan olaylara çok üzüldüm deyip geçmek çok acı.
Aman beren saat ile kenan doğulu prag tatillerinden geri kalmasın,bizi iplemeyen bir ülkenin ödül töreni çarşaf çarşaf tv’lerde internetlerde insanların gözüne sokulsun.Şevket Çavdar’da bir insandı ve bu hayatta hiçbir hayalini gerçekleştiremeden öldü.Bazen kader denen kavrama da lanet ediyorum...Ve bizlerde yarın ne olacagını bilmeden bu acımasızlığın içinde yaşayıp gidiyoruz..
