küçükken yemekte pilav olduğunda çok tedirgin olurdum. zira tabakta bırakılan pirinç tanesi kadar çocuğun olur bak söylemiyle korkutulurdum. hepsini yersem de çocuğum olmayacaktı bu mantıkla. anne olmak bu kadar kötü mü diye düşünür üzülürdüm bir yandan da. ben de nolur nolmaz diye sağlam olanlarından beş tane pirinç tanesi bırakırdım çaktırmadan tabağımda. kendi çocuklarıma bu ikilemi yaşatmaktan korkuyorum. gerekirse ben yerim kalan pirinçleri, çocuğu gereksiz yere üzmenin, tedirgin etmenin alemi yok yani.
edit : imla
