ağlaya ağlaya veda edilir. ilk önce eşyalarını toplamaya başlarken, ev arkadaşınla bir ağlama seansı geçirirsiniz. sonra son kahvaltınız diye dışarda kahvaltı yaparken, sonra anne baba abi sizi almaya geldiğinde ağlarsınız: böhhüüü babamlar geldi gidiyorum ben kesin diye, sonra mezuniyet töreni için kuaföre gittiğiniz an ağlarsınız, sonra mezuniyette kepi attıktan sonra ev arkadaşınızın boynuna atlar ağlarsınız, sonra kına gecesi kıvamında son gecenizi yanyana uyuyarak geçirirken ağlarsınız. ve tabiki hepsinin en acı vereni eşyalar arabaya yerleştikten sonra gerçekleşir. bak şimdi bile kötü oldum. 70 yaşındaki ev sahibimiz ve sahibemiz bile ağlamıştı. annem komşularla vedalaşırken falan.
böyle manyakça bir gündü. ama ağlaya ağlaya öldüğümü hatırlıyorum.
