hiç tanımamış olduğun için önemli olmaz tek haneli yaşlarda, ilerleyen yıllarda babasının yanında başka çocuklar gördükçe başka şeyler düşünmeye çalışırsın sizi mutlu eden diğer anları düşünürsünüz, ne için öldüğünün sebebini kimseye soramazsın anlattıkları zamanda dinlemek istemezsin, hiç bir gerekçe zaten onun gitmiş olduğunu ve hiçbir zaman göremeyeceğinizi haklı çıkaramaz, çünkü baştan kaybetmişinizdir önemli bir parçanızı, önemsemiyormuş gibi görünürsün, diğer çocuklar dayak yedikleri zaman bile akşama görürsünüz sizi babama söyleyeceğim diye tehdit savuruken, siz dayak yediğinizde kollayacak kimse olmayacağı için sadece arkanızı dönüp sessizce gidersiniz, bütün kavgalara girerken sadece kendinize güvenirsiniz, insanların size acıyarak baktıklarınızı görürsünüz, babanızın asker arkadaşlarıyla karşılaştığınızda babanızın nasıl iyi bir insan olduğunu dinlersiniz, ama bu size daha çok acı verir, çok kötü bir insan olduğunu duymak acınızı hafifletebilir belkide. annenizde çalışıyor ise hayatla tek başına mücadele edersiniz, sadece kendi gücünüzle yapabileceğiniz işlere kalkışırsınız arkanızda destek olmadığı için, hayat sizi daha güçlü yapar, baba konusu açıldıkça hafızanızda karadelikler büyümeye başlar, adaletsiz bir yaşam sunulduğunu düşünmeye başlarsınız, kendinizi teselli edebilmek için onu tanımış olup da kaybetmiş olsam daha çok üzülürdüm gibi saçma bahaneler üretirsiniz ve buna kendinizi inandırmaya çalışırsınız, sözlükle tanışana kadar kimseye babamla ilgili konuşmamış olmamda garip geldi. bu arada yaşım 30 ama hala çocukluk dönemlerindeki kadar olmasa da onu tanıyamadığıma içimden hüzünlenirim.
