"ruh girmişti sanki içine. tuşları fırladı, kafama kafama vurmaya başladı. artık parmaklarım değil, daktilonun tuşları bana basmaya başlamıştı. son."
bulunur, yazacak şey bulunur. ama asıl sorun "sınırlı" olmasındandır. sınırı aşmak isteyenler de (benim gibi) ortaya ya çok uçuk eserler çıkaracak ya da ..ya da sı büyük bir mit.
yine korkuyorum ki öykücü arkadaşlar "bir memurun dramı" ya da "bir daktilonun ağzından" tarzı hep dramatik hep hüzünlü, hep bizden, hep hayatın içinden olan şeylerle gelecekler karşımıza * konu seçimine eyvallah dedik de, sınırlayıcı olmayacak şeyler seçilse keşke. hoş, sınırı olanı aşmak da bir beyin egzersizidir. kim yazmada ne kadar iyi bu tür sınırlayıcı konular bunu açığa çıkarabiliyor.
not: görüldüğü gibi konu bize ne kadar tırt da gelse bir şeyler yaratılabiliyor. tebrik ederim adambovary. ben de beğenmedim bu daktilo konusunu ama bu benim dar hayal dünyamla alakalıdır. unutulmamalıdır ki taşa toprağa muazzam eserler yazmış insanlar çıktı bu dünyadan. ben yaratamıyorum o halde konu tırt değil de ben yaratamıyorum çünkü hayal dünyam dar demek iğneyi kendimize batırmak olur, daha hoş olur.
