belki sadece bir bahane, belki kol gibi bir neden... ama sonuç değişmiyor; hayattan soğudum öyle veya böyle..
insanların birbirine anbean ne yaptıklarını söylemesine alışamadım bir türlü..
onu, bunu yaparken fotoğraflarını çekip "hüaaaa x yerde bebişimle" yazıp paylaşmasına ısınamadım bir türlü..
nedense hep saçma geldi.. halbuki bana ne amına koyim? Kim ne sik yerse yesin, sen işine bak değil mi?
öyle olmuyor çaça çok iplememezden geldim, sonunda ipler oldum..
ipledikçe insanlardan, hayattan soğur oldum..
her gittiğimiz yer, mekanda fotoğraf makinelerinin flashları patlar oldu..
geçirilen zamanın %95lik kısmında face'ye konulacak resimler düşünülür(dü) düne kadar..
artık ayfonlar gelişti, e tabi bizim çelikler boş kalır mı?
çıkarıyorlar 2 bin 499 liralık telefonlarını, koydum kankii deyip 2 fırt soluk alıp, tekrar yoğunlaşıyorlar twitter'a..
hal böyle olunca ne bir heves kalıyor insanda ne yaşama hevesi..
adamın amacı orada olmak değil, orada fotoğraf çekmek..
senin böyle bir uğraşın yok, ama sen de oradasın?
kimseyle paylaşmıyorsun orada olduğunu.
ne anladın bu sik işten?
ne de olsa orada olduğunu bilen yok..
uyusan da farkedecek bir şey yok o halde..
en iyisi biz gidip evimize yatalım..
bebişlere çok selam, o fotoğrafları benim yerime de beğensinler.
