-evrenin anlamı olmayan, tesadüfi, ezeli ebedi mekanik bir yapı olduğu fikrine inanırlar.
-hayatın temelde anlamsız olduğunu düşünürler.
-insanı düşünen hayvan olarak ifade ederler.
-ölümü maddenin dönüşüm sürecinden öte olarak görmezler.
-insanın heva ve heveslerini tatmin edebilmesinin (heva heves entellektüel ya da sosyal doyumda olabilir) başlıca önem arz eden mutluluk sağlayıcı durum olduğuna inanırlar ve hormonları araç değil amaç olarak görürler.
-insana verilen bilinci tesadüfle açıklar, insanlardaki ruhsal yaşantıları, sezgileri tamamen mekanik bir süreç ürünü olarak görürler.
-anlamsızlığı anlam olarak addeder ve anlamsızlığı kabullenme gibi mantık dışılığı reddedeni kendilerince cahil olarak düşünürler.
-rasyonel ve irrasyonel arasında yoğun travmatik yaşantılarda anksiyete durumlarına göre inanç şüphelerinden asla kurtulamazlar.
-bir çoğu sosyalizm gibi ütopyalar peşindedir ama zekat sadaka toplumsal dayanışma gibi olgular yerine işin edebiyat ve fikriyatındadır.
-ahlak kavramına rölatif yaklaşırlar ve kişisel durumlarda bu rölativizmden beslenerek hemen entel savunma mekanizmalarını kurabilirler.
bu kadar şeyi bu insanlara saldırmak için değil uludagsözlük mantığı içerisinde kendilerinin okumuş cahillerden öte olmadıklarını belirtmek için yazıyorum ki kimse bu cahillere özenmesin.
allah insanı bir amaçlılıkla yaratmış ve ebedi cennetlerde sonsuz mutluluklar vadediyor, ahlaklı temiz bir hayat şartı koşuyor.
anlam ve anlamsızlık; insaf ve insafsızlık işte bütün mesele bu.
karşıma en büyük düşünce insanı ateist gelse temelde söyleyeceği şeyler bunlardan farklılaşmaz.
