izmirin yüksek tepelerinde eve gidiyorum... naif bir yağmur yağıyor... ufukta güneş kızılımsı bir renk bırakarak biz yarının çocuklarına bugünlük veda ediyor... bulutlar giden sevgilinin ardında kalan sadık sevgili gibi usulca ağlıyor... işten eve dönenlerin ellerindeki poşetler evde babalarını bekleyen çocuklara müjdeler taşıyor gibi... sokağın köşesinde yağmur altında bir sokak çalgısının ezgisi yağmuru notalar haline getiriyor ve ben bu yağmur musikisinde kendimden geçiyorum... iki kolumu yana açıp gökyüzüne bakıyorum.. mest olmuşum bu tabloda... ruhumu saran bu dinginlik hafif hafif esen rüzgara doğru koşturuyor... saçlarım rüzgara savruk sevdalarım yarına ilişik... koşmaya başlıyorum kollar yanda kafa gök yüzünde... koşuyorum koşuyorum koşuyorum... önümdeki kaldırımı görmemişim takılıp düşüyorum... bok vardı amk... adam gibi yürü git evine it herif diyorum..
