lisede sessiz sakin bir tiptim. sınıfla bir alakam yoktu. tenefüslerde karikatüre merak sarmıştım. öğle aralarında müzik dinler bir şeyler karalardım. kısaca tüm sınıftan kopuk arkadaşlarını sevmeyen bir tiptim işte.
sınıfta nurettin diye bir çocuk vardı. bütün sınıfı stres topu olarak kullanırdı ama beni stres topu olarak göremezdi. oyardım lan adamı! bir de 50 cent, eminem falan dinlerdi. galiba bir de ceza dinlerdi. tarzım dışındaydı yani. o arAlar hard takılıyoruz bir de.
bir gün geldi benim sıraya, dalaşacak ya şerefsiz. yaptığım çizimler üstünde oynamaya başladı, karaladı falan işte. 0-6 yaş grubu bile yapamaz yaptığı şeyleri! hep mülayim bir tip olan ben dayanamadım ayağı kalkıp sesimi yükselttim ama nasıl titriyorum sinirden. aradan yarım dakika anca geçti. öğle arasında tesadüfi olarak sınıfta olan ve bir şeylerle uğraşan herkes bir anda alkışlamaya başladı. "manyak mısınız lan?" diye onlara da bağırdıktan sonra. "nurettindeki surata bir baksana kemikci!" dediler. harbiden baktım nuri nin surata. zenci gibi esmer olan o yüzü bir anda bembeyaz olmuştu. meğer çocuk beklemediği, şaşırıp kaldığı olaylar sonucunda yüzü beyazlıyormuş. 1 hafta alay konusu oldu bütün okula eşşek oğlu eşşek!
not: komik değil içimden geldi lan! belki saçmalayasım var size ne?
