içimde bir çocuk büyüttüm, hiç kimsenin görmediği kadar masum, hiç kimsenin görmediği kadar neşeli, hiç kimsenin görmediği kadar sevecen, hiç kimsenin görmediği kadar adaletli, bazen hiç kimsenin göremeyeceği kadar öfkeli... gün geldi düştü, gün geldi kalktığını hissetti, gün geldi uçurumda zannetti kendini, gün geldi sevinçten bulutlara yükseldiğini hissetti. yaşamda bulunan önüne çıkan engelleri tek başına aşabilmek için bazen boyundan büyük işlere kalkıştı çocuk, bazen de küçük bi rüzgarda yıkıldığını hissetti. ağladı gözyaşı döktü, iki büklüm oldu, sonra küçük bi mutlulukla ayağa kalktı sevinçten havalara zıplamaya başladı... ama sürekli gelen engeller yordu çocuğu, artık büyümesi gerektiğini düşündü. o zaman hayatı kirlendi çocuğun, hayatın gerçeklerini gördüğü için kirli bi dünyada hissetti kendini. büyümemesi gerektiğini düşündü, kendini büyütmemek için elinden geleni yaptı ama büyüdü çocuk.. büyüdü... nolur kaybolma içimdeki çocuk... seni büyütmemek ve çocuk kalman için elimden geleni yapıcam nolur kaybolma içimdeki çocuk, ben kendimi çocuk halimle seviyorum çünkü...
