hep böyle değil midir zaten? biz bize değer vermeyenlere harcarız tüm çabamızı, tüm hayatımızı. onlar için yaşarız sanki sevilmediğini, kıymet bilmediğini göre göre.. peki ya eldekiler, avuçtakiler? onlar neredeler bizim gözümüzde? onlar yanımızda olsalar da görünmeyecek kadar uzaktalar bizim için. onların elleri "biz buradayız" der gibi daima omuzlarımızda, bizim gözlerimiz ise malesef o elleri göremeyecek kadar kör olmuş durumda..
