13 yaşındaysanız "baban öldü" cümlesini duyduğunuzda, ağlamazsınız. çıkarsınız odadan yatak odasına gidersiniz. o kahverengi dolap açılır, içinden "o"nun gri ceketi çıkar. koklarsınız, o koku yıllar geçsede silinmez hafızanızdan. sonra sesi gelir kulağınıza, "melo" deyişi, "kızım bi çay daha koysana bana" cümlesi, gelir oturur kulaklarınıza. daha bir gün önce kutladığınız doğum gününüzden kalan bulaşıklar ilişir gözünüze mutfakta. asla yalan söylemeyi beceremediği için "doğum gününü unuttum kızım ben senin be" diyen cümleleri gülümsetir bi an.
sonra gözleri gelir aklınıza, mavi, yeşil gözleri.. bi kere daha sitem edersiniz, "nolurdu gözlerim ona benzeseydi?" diye.
kardeşinizi görürsünüz odalardan birinde. daha ölümün ne demek olduğunu bilmeyen bi çocuksa onun yerine de siz üzülürsünüz. "abla babam bu gece de mi eve gelmeyecek?" diye sorarsa bir de takılır kelimeler boğazınıza konuşamazsınız.
benim babam sekiz senedir hiçbir gece eve gelmedi.
