ne yapacağınızı bilemediğiniz andır bu haberi aldığınız an.
9 sene oldu, 9 sene önce beni uyandırdı babam. daha 14 yaşındayım. evden çıktım 1 saat sonra geldim eve babam yok. rahatsızlandı sandım arada rahatsızlanıyordu. annemler söyleyemedi. o gün evde kalmadım, ağlamalara dayanamadım, ama içimi ferah tutmaya çalıştım. gittim arkadaşımın evine. orada kaldım. ertesi gün, sanki hiçbir şey olmamış, babamı görecekmişim gibi gittim eve. teyzemin kızı çağırdı yanına. baban artık melek dedi.
o an öyle ağladım ki, ben öyle kolay ağlayan biri değilimdir. o günden beri de ağlamadım. ama o gün öyle bir ağladım ki, öyle bir vurgun oldu ki... kimse yaşamasın.
