ilkokulda bana sataşan herkesi tekme tokat döverdim. Şu an ki cüsseme bakılsa hayret edilecek durumdur ama o zaman ne hikmetse benden dayak yiyen çok olmuştur. Bir çocuk vardı sınfımda bana aşıktı ( güya) sürekli o minyatür aklıyla mektup yazar akşam okul çıkışında sürekli beni takip ederdi. Bir akşam yine böyle eve çok az kalmıştı dönüp arkama baktım yine o. Sırtımdan çantamı çıkarıp kafasına geçirdim üstüne de tekme tokat yine dövdüm bi güzel. Ama eve gittiğimde de oturup ağladım sinirimden çünkü o hiç karşılık vermedi. Dayak atmak, karşılık gelince güzeldi oysa. Öbür gün okula geldiğinde yanında annesi de vardı. Ben bi köşeye sıvışıp bekledim öylece ama sağolsun beni ele vermedi. Hala çok pişmanım sözlük. bunu galiba itiraflara yazsaydım daha iyi olacaktı ama ne zaman aklıma gelse vicdan azabı duyuyorum. Bir özür dilerdim belki ama internet de kullanmıyo galiba. Bu da aslında dayak atmak için bir sebep olabilir.
