yaz okuluna kalındığı sene cepte ne var ne yok ders parası yatırılmış cepte de kuruş kalmamıştır. kredinin yatmasina daha iki gün vardır. ilk gün yan odadan gelen arkadasın ben gidiyorum bunlar bozulmasın siz tüketin diyerek verdiği ekmek ve krem peynirle karın doyurulmuş ilk gün atlatılmıştır. ikinci güne uyanılmıştır. yaz okuluna kalan diğer arkadaş sevgilisine gitmiştir. arayıp param yok yiyecek birsey yok demeye dil varmaz. bütün gün yataktan çıkılmaz. sanki yataktayken açlık hissedilmezmiş gibi gelir. akabinde uyur uyanık durumla da geçiştirilemeyen açlıkla kalkıp dolabın içi dışı yatakların kıyısı köşesi talan edilir. nihayet bir adet üçü bir arada nescafe ile bir dilim kek bulunmuştur. yavaş yavaş, sakin sakin, sindire sindire yenilir. haftasonu olduğundan yaz olması sebebiyle boşalmış yurt daha da bir boştur. insanın derdini anlatacağı, birşeyler isteyeceği kimsenin olmaması bir yana açlığın bu durumla birleşmesi bambaşka bir yanadır. o akşam üstü gelen telefon dünyanın en güzel telefonlarından biridir. arkadas arar;
+ haydi hazırlan yemeğe gidiyoruz.
- yok siz gidin ben gelmeyeyim.
+ niye? napcan tek başına?
- ya bende para yok yurtta yerim bir şeyler.
+ bizde de çok ama şu azcıya gidecez haydi hazırlan.
- tamam olur. yurtta olmayan yiyecekten bahsederken kendime az gülmedim kendime. hiç ısrarcı da olmadım.
