hala dün gibi hatırlarım; ikinci sınıfta teneffüsteydik ve durmadan beni sinir eden arkadaşım ise işin dozunu kaçırmaya başlamıştı. en son bana vurduğunda sabrım tükenmiş ve kendisini tuttuğum gibi yere yatırmıştım. daha elimi kaldırmamışken kapıda dikilen nöbetçi öğretmenin sesini duydum. beni yanına çağırdı ve hiçbir soru sormadan yüzümün orta yerine bir tokat attı. tokatın acısı ve kulağımda bıraktığı çınlamanın dışında başka bir ayrıntı daha vardı anlayamadığım. ağzımda şeker kalıntılarına benzer bir şeyler dolaşıyordu. o parçaların kırılan dişime ait olmasını anlamam çok zor olmadı sonrasında.
o gün bu gündür nöbetçi öğretmenleri gördüğümde aklıma hep avucumdaki kırık diş parçaları gelir.
