Göz yaşları süzülüyordu üşümemek için üstüne çektiği battaniyesine. Arkasını dönüp son kez yokladı kapısını. Sonra önündeki laptop'un ekranını eğerek klavyeyi aydınlatmasını sağladı. Odasının ışıkları kapalıydı zira.
Kendisi cocuksu olduğu için suçlanıyordu yazıştığı kişi tarafından. Sorumluluk duygusundan yoksun olduğundan bahsediliyordu altı çizile çizile. Sustu ve yutkundu, ama bu sefer ki lokması yutulamayacak kadar büyük ve hazmedilemeyecek kadar ağrılı idi.
Olsun dedi içinden çünkü bu ilk değildi onun için. istemeyerekte olsa gözlerinden üç adet yaş damladı yüreğine. Göğüs kafesi çoktan kalbine ihanet etmiş ve onu sıkıştırırcasına kendi buyruğuna ait bir tavır sergiliyordu. içi yanıyordu sanki ve yanına her zaman koyduğu bir bardak suyun o gece yanında olmadığını farketti.
Yalnızdı. hem de Yapayalnız. Yalnızlığını geç fark ettiğini anladı. Yalnızlığın o yüze çarpan soğuk rüzgarını şimdi algıladı. Varlık içinde yokluk gibiydi yalnızlığı. Sonbaharda yere düşen ilk yaprak gibiydi onun için. Diğerleri henüz yeşil iken renginin sarı olduğunu düşündü ve ağladı.
