erkekler açısından tam bir faciadır. senelerce aktif olarak sabah-akşam çalışmış olan birey bir anda büyük bir boşluğun içerisinde buluverir kendini. tabi, bu onun hiç de alışık olmadığı durumdur, zira senelerdir sadece pazar günleri ve yıllık izninde boş kalabilmiştir. ilk günler sersem gibidir; garip bir mutluluk, garip bir hüzün. zamanla sıkılmaya başlar. evde hanıma müdahaleler başlar, 'bu kadar sık temizlik mi yapılır?' 'bu koltuğu niye böyle çekiyorsun?' 'yemeği yaparken şöyle denesen?' tarzında, hanıma bir sürü müdahale başlar. emeklilikten kendi sıkıldığı gibi hanımı da sıkmıştır. sürekli evde oturduğundan dolayı hanımın komşuları da eve gelmez olur. bunu farketmeye baaşlayan emekli, sosyal etkinliklere katılmayı düşünür. halk eğitim kurslarından akla gelebilecek saz kursu, ahşap oymacılık kursu, o kursu, bu kursu herşey denenir. ilk zamanlar emekli, bunlarla oyalansa da yine de sıkılır. hanım 'acaba bir yerlerde işe mi girsen?' diye sorar, bunu sormasıyla emeklinin tepkisini alır; 'senelerce çalıştım, yetmedi mi?' gibilerinden sitemlerde bulunur. ve evde oturmaya devam eder. zordur, çok zor.
