notre dame de paris müzikalinde rahip söyler esmeralda'ya bu şarkıyı. sahne dekorundaki duvarlar üzerine gelir rahibin, sıkışır duvarların arasında. iter, uzaklaşır ama duvarlar gelir hep. o kadar hüzünlü ve çaresizdir ki. esmeralda ise bir o kadar kendinden emin ve şuh dolaşır ortalıklarda. umrunda değildir bu durum sanki. o tüm güzelliğiyle ve ihtişamıyla salınmanın derdindedir. ve işte hayat da tam olarak böyledir.
