bazen kötü çarpıyor özlemin. en başlarda nefessiz kalıyor gibi hissediyordum senden uzaklaştığımda. zamanla alışmışım buna. ama bazen en başa dönüyorsun.
sanki bir şeyler oluyormuş da hissediyormuşsun gibi, kendi içinde tarifi mümkün ama kelimelere dökülemeyen bir durum işte...
sabahtan beri telefonu mümkün olduğunca uzakta tutuyorum kendimden. aramaktan korkuyorum seni.
aramak istiyorum seni.
arasam ne olacak ki! tek bir'efendim' yetmiyor artık. uzun zamandan beri aslında.
en son 1 kasım'da görüşmüştük. günlerce kendime gelemedim. sonrası gene özlem.
sen hiç kendi sesini özledin mi?
kendini özledin mi peki?
çok can yakan bir şey biliyor musun?
ben bunların hepsini yaşadım ve yaşıyorum.
ne kadar canım yansa da bu duyguları bir başkasında yaşamanı istemiyorum.
ben seni çok özlüyorum...
her şeyini çok özlüyorum.
resimlerine bakıyorum da... her resimde öyle güzel çıkmışsın ki...
geçmiş yıllardaki resimlerine bakıyorum, şimdikilerle karşılaştırıyorum, hepsinde öyle güzelsin ki...
yıllar hiç mi olumsuz bir şey katmaz insana? hep güzelsin.
ferahlatıcısın, sakinleştiricisin.
başka hiçbir şeyin hissettiremediğini hissettiriyorsun.
ben seni aklının alamayacağı kadar çok sevdim. hala da öyle.
ben seni tahmin edemeyeceğin kadar çok özledim.
bugün ayrı bir vurdu özlemin....
tüm bunları hissedebiliyor musun peki?
kapanmaz yaram...
