az önce iş başvurusu yapmak için gittiğim fabrikada sorulan "neden sizi işe alalım?" sorusuna neredeyse "işsizlik başıma vurdu, deliricem yoksa" demek üzereyken son anda tuttum kendimi. oysa ki gerçekten sıyırmak üzereyim.
iş başvurusu yapıp eve dönerken yanımdaki arkadaşımın dediği laf "mümkünse sen iş bulana kadar görüşmeyelim". dediğine göre kırıcı oluyormuşum. biliyorum sözlük psikolojim alt üst oldu, işsizlik yüzünden. isteyerek yaptığım bir şey değil ama ota b*ka sinirlenebilen bir yapıya büründüm iyice. ki benim kadar sakin bir adam bu hale gelebildiyse...
