Andre Breton'un "nadja" adlı kitabında çok güzel yorumlandığını düşündüğüm atasözü.
işte o yorum;
--spoiler--
itiraf etmeliyim ki bu ifade kafamı karıştırıyor, çünkü bazı özel varlıklarla aramda düşündüğümden de öte, daha özel, daha az kaçınılabilir, daha etkileyici, allak bullak edici ilişkiler oluşturmaya çalışıyor. Bu ifade söylemek istediğimden de fazlasını söylüyor, ben daha yaşarken bana bir hayalet rolü oynatıyor ve besbelli ki, neysem o olmam için, var olamaktan vazgeçmem gerektiğini ima ediyor. bu anlamda, biraz daha aşırılıkla ele alındığında, varlığımın nesnel tezahürü olarak algıladığım şeylerin, az çok kesinleşmiş tezahürlerin , aslında, bu yaşamın sınırları içerisinde hakiki alanı hiç mi hiç tanımadığım bir faaliyette cereyan ettiğini anlatmak istemektedir bana. Zamansal ve yersel kimi olasılıklara körü körüne boyun eğmesi ve dış görünüşü gibi ortak kabul gören bazı yanlarıyla "hayalet"e dair kafamdaki temsili imge, benim için, her şeyden önce, edebi olabilecek bir iç sıkıntısının, bir acının sonlu imgesiyle eşdeğerdedir.
--spoiler--
