üniversitede okurken yaklaşan bir tatil öncesi gardan akşama bilet alıp yurda gitmek için durakta otobüs beklemeye başladım. neyse bir ben varım koca durakta bir araba önümde yavaşladı. arabayı öyle güzel bir kadın kullanıyordu ki anlatamam. camı açıp o güzel sesiyle ve yüz mimikleriyle "tıp fakültesine nereden gidebilirim acaba?" diye sordu. ben kem küm edip kendimi toparladıktan sonra işaret parmağımı kullanarak tarif ettim. teşekkür etti allahım ne güzel teşekkür etti öyle. neyse bastı gaza üç dört metre gittikten sonra durup geri geri gelmeye başladı. tekrar açık camdan "kampüse gidiyorsanız beraber gidelim." dedi. ben tabi olayın ciddiyetine varamadım başlarda o kadar güzeldi ki beynim allak bullak olmuştu. şeyy yok ben oraya gitmiyorum. allahım ne yaptım ben. git işte. dudak büküp "öyle mi peki tekrar teşekkürler" deyip bastı gaza gitti. işte bu hayatımda yaptığım en büyük mallıklardan biri olarak kalmıştır kafamda. ha gitseydim ne olacaktı sanki şimdi boy boy çocuklarımız olacaktı da mutlu bir adam mı olacaktım hayır ama işte adamın içini yiyor böyle şeyler. evet.
